ბორკილი
ჩემს ზემოთ მოძრაობაა
ქვემოთ მიწა დუღს წიაღში.
იყო დრო როცა მასზე დავაბიჯებდი,
ფერხთით ზღვაა, მიყვარდა ოდესღაც მასში.
თეთრ ჯვარზე, უბრალოებით, რომ გამოირჩევა სხვებისგან, ჩემი სახელი წერია -
დიმიტრიოს ქრისტოფიასი.
აქვეა მამაჩემი
თეოდოროს ქრისტოფიასი და ჩემი მოდგმის მრავალი ძვალი.
მამაჩემი,
თურქთა წინააღმდეგ მებრძოლი გმირი.
მთებს იქეთ, მისი თანადროულ თურქთ სძინავთ
და ჩვენ არ შეგვიძლია გავუგოთ ერთმანეთს,
მიწა გვაკავებს.
ბორკილები!
აქ ვიქნებით ვიდრე ჩვენი შვილები მოვლენ ,
ვიდრე მათ შვილებს ენდომებათ , რომ აქ ვიყოთ.
მზე აქ ამოვა ჩვენთვის,
ღამე აქ ჩამოწვება, რომ ვიფიქროდ მარადიულ მწუხრში წარსულზე.
მოვა დრო როდესაც ,
აღარ ვიქნებით,
კუნძული გაქრება ჩვენი.
წარსული გაქრება მასთან ერთად.
ყველაფერი გაქრება ირგვლივ და აზრს დაკარგავს.
მანამ კი ვწევართ გაურყევლად და ვფიქრობთ
სხვა რა შეგვიძლია
მიცვალებულები ხელახლა ვერ მივიცვლებით.
ეს სასჯელია!
მაგრამ რისთვის?!
კონსტანტინე კალასტრატისი
1910 წ.
Comments
Post a Comment