ტომი ორისთვის

თხემზე,

თხემს ქვემოთ დამრეცილ სერზე,

კირქვიან ნიადაგს,

გადამხმარ სიცოცხლეს

შეფენილი წერტილები

მონასმები ნაივური ფერწერული ტილოებიდან.

თუნდაც კარაფაკისი

ჩვენთვის ნაცნობი, სახლში ბლომად დახვავებული გაზეთებიდან. ორი წლის წინათ ხშირად , რომ წერდა.

ვერ გადმოსცემენ

ხბოს თვალებს,

სევდიანს

ორ დიდ სივრცეს, ლურჯებს

ადრიატიკას, ძმას ეგეოსის.

დაშორების, შორების, აკრძლულის, დამალულის

გულისცემის საამო ხმას.

რითმს ჩქარს.

საერთო დედამიწისეულ ენერგიის შემადგენელს

გალაქტიკის ნეიტრონს, პროტონს და ელექტრონს.

დრო

სიცოცხლეების სასაფლაო ვერ გააქრობს

ამ სევდას,

ყველგან და არსად მყოფს.

სიყვარულს, მარტივ კომუნიკაციის საშუალებაში ენას, რომ ვეძახით ხოლმე ჩვენ!

თვალები წყლად,რომ იქცევიან ბოლოს

წყალი - არაფრად, რომ გარდაიქმნება

დაგიმახსოვრებს

შენ დროის მიღმა!

შენ სახეს,

ღიმილს, სხეულს.

ტვინი, რომელიც ფაფად იქცევა ბოლოს

განწირული სუნად ქცევისთვის,

მყრალ სუნად, რომელსაც გაექცევიან, მიწაში დამალავენ

შემდგომად.

თავის მკვდარ უჯრედებში დაიმახსოვრებს შენს ხასიათს, სურნელს ასე, რომ მიყვარს.

კოორდინატი, გეოგრაფიული წერტილი, ვერცერთი განზომილება ,

ვერაფერი შცვლის ჭეშმარიტებას.

იმას რაც ძლიერ ვიგრძენი ერთხელ.

სევდიან ბედნიერებას,

ხბოსებრ ცრემლიან თვალებს.

ორის ტომს!

ბელადების გარეშე.

ჩვენ ხომ გვძულს ისინი!

ათასწლეულების წინანდელ,

ჯერ კიდევ პელაზგებამდე,

დასავლეთიდან აღმოსავლეთამდე და პირიქით გამორჩეულ ტოტემს-

ჩვენს ტოტემს -

სევდიანი , ცრემლიანი, თვალებიან არსებას.

მიყვარხარ!

კონსტანტინე კალასტრატისი

1909 წ.